O Zofii Nasierowskiej

Zofia Nasierowska-Majewska – polska fotograficzka, specjalizująca się w fotografii portretowej. Od 1956 była członkiem ZPAF. Uhonorowana została tytułem „Artiste FIAP” nadanym przez Międzynarodową Federację Sztuki Fotograficznej. Była żoną Janusza Majewskiego. Zmarła 3 października 2011 r. w Warszawie, pochowana została na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach

Zaczęła fotografować w wieku siedmiu lat, a jako jedenastolatka wzięła udział w swojej pierwszej wystawie. Była uczennicą swojego ojca, fotografa Eugeniusza Nasierowskiego. Później uczęszczała do technikum fototechnicznego, ukończyła Wydział Operatorski Państwowej Wyższej Szkoły Filmowej, Telewizyjnej i Teatralnej im. Leona Schillera w Łodzi.

Ma na koncie wystawy w kraju i za granicą oraz wiele nagród na międzynarodowych wystawach, między innymi w Budapeszcie, Karlowych Warach, Glasgow, Londynie, Sztokholmie.

Twórczość fotograficzna Zofii Nasierowskiej obejmuje krajobraz, reportaże, ale przede wszystkim portret. Jest autorką zdjęć znanych ludzi ze świata teatru, filmu, sztuki, kultury. W latach 60. i 70. XX w. fotografowała się u niej duża część polskich artystów i intelektualistów. Wykonała portrety takich artystów jak Beata Tyszkiewicz, Krystyna Janda, Jerzy Kawalerowicz, Anna German, Roman Polański, Tadeusz Konwicki, Anna Jantar, Piotr Fronczewski, Gustaw Holoubek, Irena Jarocka, Irena Santor oraz wykonała portrety rodzinne Kaliny Jędrusik ze Stanisławem Dygatem, Wojciecha Pszoniaka z żoną, Krystyny Cierniak z Januszem Morgensternem czy Krystyny Zachwatowicz z Andrzejem Wajdą oraz wielu innych. W tym czasie jej fotografie były publikowane na dziesiątkach okładek tygodników: „Filmu”, „Ekranu”, „Zwierciadła”, „Przekroju” oraz „Kobiety i Życia”. Portrety w jej wykonaniu cechuje staranne oświetlenie i odpowiednie ujęcie modela, nieco idealizujące człowieka stojącego przed obiektywem.

Po trzydziestu pięciu latach pracy zawodowej, ze względu na chorobę oczu, przestała fotografować.